Al Khilafahis het wereldwijd leiderschap voor al de Moslims. Haar rol is de alomvattende implementatie van de Islamitische sjari’a en tevens de uitdraging van Islam naar geheel de wereld middels da’awa en djihaad.

De criteria waarvolgens men bepaalt of een gebied Daar Al Islaam of Daar Al Koefr is, zijn de wet die in een specifiek land uitgevoerd worden en in wiens naam de veiligheid in het land gegarandeerd wordt. De staatsgodsdienst behoort in geen geval tot de criteria voor de bepaling van een land als Daar Al Islam of Daar Al Koefr. Daar Al Islaam is het land waarbetreffende al de facetten van het leven de Islamitische wetten worden geïmplementeerd, zonder uitzondering. En wiens veiligheid wordt gegarandeerd in naam van Islam, zelfs wanneer haar burgers niet Moslim zijn.

Daar Al Koefr is het land waar Koefr wetten worden geïmplementeerd en/of wiens veiligheid wordt gegarandeerd in naam van Koefr, zelfs wanneer al haar burgers Moslim zijn.

Van al de landen waar de leider Moslim is en het land uit een meerderheid van Moslims bestaat is er heden ten dage geen enkele waar uitsluitend de Islamitische wetten worden geïmplementeerd. Derhalve moeten al deze landen als Daar Al Koefr worden beschouwd, ofschoon het leeuwendeel, en in sommige landen de totaliteit, van hun bevolkingen Moslim is.

Islam verplicht al de Moslims van de Moslimlanden tot een inspanning om hun landen van Daar al Koefr tot Dar al Islam terug te laten keren. Dit kan enkel bereikt worden door het Islamitisch Khilafah weder op te richten, een Khalifah te benoemen, en hem de bay’a (eed van trouw en gehoorzaamheid) te geven op voorwaarde dat hij in het land met het woord van Allah (swt) zal regeren en de wetten van Islam ten uitvoer zal brengen. Vervolgens zouden de Moslims zich moeten inspannen om de overige Moslimlanden met de Islamitische Staat te verenigen. Daardoor zullen deze landen van Dar al Koefr terugkeren tot Dar Al Islam en zullen deze landen verenigd worden onder de vlag van het Khilafah. Die Islam uit zal dragen naar de rest van de wereld als een intellectueel leiderschap middels da’awa en djihaad.

Al Khilafah is ook wel bekend als het Imamaat. Beide termen kennen dezelfde betekenis. In verschillende tradities (ahadith) worden ze in gelijke betekenis gebruikt. In geen van de Goddelijke bronnen, de Koran of de Soenna van de Profeet (saw), zijn deze woorden op andere wijze verklaart. Het is geen verplichting de term ‘Khilafah’ danwel ‘Imamaat’ te gebruiken. Daarentegen is het wel verplicht de inhoud van deze termen, welke de exclusieve uitvoering van de sjari’a in al de facetten van het leven betekent, te behouden.

De Khalifah is de leider van de Moslims in de Islamitische Staat. Deze regeert over de Moslims enkel en alleen volgens Koran en Soenna, en wordt verkozen door het volk. Al de Moslims dienen hem de eed van trouw en gehoorzaamheid te geven op voorwaarde dat hij over hen regeert volgens Koran en Soenna. Vervolgens dienen ze hem te gehoorzamen en zijn bevelen uit te voeren, behalve wanneer hij openlijk Koefr pleegt in welk geval ze hem af zullen moeten zetten om een nieuwe Khalifah te kiezen.

De Islam bevat een universele boodschap voor de gehele mensheid. Talloze ayat in de Koraan geven aan dat de Islam is gekomen voor de gehele mensheid. De niet-moslims die woonachtig zijn binnen de Khilafah zijn volwaardige burgers en genieten van al de rechten op bescherming, mogelijkheden en vooruitgang als elk ander burger. Het overgrote gedeelte van de Islamitische geschiedenis toont aan dat de moslims in de minderheid waren.

Volgens het boek van de Engelse historicus Albert Hourani genaamd ‘A history of the Arab Peoples’: “Aan het einde van de Oemayyaden periode, was minder dan 10% van de mensen in Iran, Irak, Syrië, Egypte, Tunesië en Spanje moslim. Alleen op het Arabische Schiereiland was de verhouding van Moslims hoger dan dit.”

Een Islamitische Staat zal – net zoals alle andere staten – een geschreven grondwet hebben die de samenleving bestuurt en individuen en politieke partijen toestaat om te functioneren binnen de constitutie. Het spreekt voor zich dat de Islamitische constitutie zal verschillen van de constitutie die de vrije markt economie en sociale liberalisme promoot. De constituties – geschreven of geïmpliceerd – in democratische staten beperken ook individuen en politieke partijen, zodat ieder kan opereren binnen de politieke regels en systemen. Het Islamitisch systeem is in die optiek niet verschillend.

Klopt. Alleen heeft dit specifiek met Europa te maken, waarin wetenschap als vijand werd beschouwd tegenover de leerstellingen van de kerk. Het tegenovergestelde was destijds het geval in de moslimwereld, waarbij de Khilafah juist wetenschappelijke en technologische vooruitgang aanmoedigde als steun voor de Islamitische leerstellingen. Islam heeft geen Goddelijke Regelgeving welke wetenschap, administratieve of technische kwesties zelf invult maar biedt een eenduidig kader waar binnen onderzoek hiernaar plaats kan vinden. De meest significante prestaties en vooruitgangenworden tevens erkend door vele niet-moslim historici en experts.

China mag dan wel een indrukwekkende economische groei realiseren, zolang de wereldeconomie nog voortgaat, maar het is wel een staat die haar burgers vernietigt en hun politieke rechten ontneemt. De mensen worden door China als grondstoffen gezien om te worden beheerd voor de kapitalistische markten. Zij worden niet gezien als een mens die gerespecteerd en behandeld dient te worden als een mens.

Het vermoorden van mensen in koelen bloede op een publiekelijk plein is geen teken van een beschaving die gebalanceerd is. Het Chinese interne beleid in Xinjiang en Tibet is vreselijk hard, onderdrukkend en wordt gekarakteriseerd als paranoïde en verplicht absolute gehoorzaamheid. China beschuldigt Amerika vaak van bruut gedrag, alhoewel dit vaak klopt, laat haar omgang met de Oeigoeren duidelijk haar onvermogen zien om een samenhangende maatschappij op te bouwen, welk aantrekkelijk is voor minderheden.

Ondanks de vele pogingen die worden gedaan door de politici van China om een bruisend portret te creëren van heel China, hebben bijna 40% van de inwoners van China een inkomen van minder dan 2 dollar per dag. Er is weinig terug te zien van de welvaart onder de armen en behoeftigen, ondanks haar krachtige economie.

China heeft een afschuwelijke staat van dienst m.b.t. religieuze vervolgingen. Haar omgang met alle religies (specifiek Islam & Christendom) is niet minder dan verschrikkelijk te noemen. Ondanks een groot opgezette propaganda om de wereld te overtuigen dat China steeds vrijer en opener is sinds het Juni 1989 Tiananmen Plein bloedbad, werd het religieuze vervolging juist geïntensiveerd. Chinese autoriteiten hebben hun gewelddadige campagnes geïntensiveerd tegen religieuze gelovigen zoals de Evangelische Christenen, Romeinse Christenen, Oeigoerse Moslims, Tibetaanse Boedisten  en andere groepen zoals Falun Chong.

De oprichting van al Khilafah is een plicht voor al de Moslims. Vervulling van deze plicht, opgelegd door Allah (swt) op de Moslims, is een plicht zoals willekeurig welke andere plicht in Islam. Dit is een plicht die zo spoedig nodig volbracht dient te worden, er is in dit geval geen ruimte voor keuze of (zelf)voldaanheid. Nalatigheid bij het vervullen van deze plicht is één van de grootste zonden, welke door Allah (swt) bestraft zal worden zo Hij (swt) wil.

Het bewijs dat de verplichting van het aanstellen van een Khalifah die regeert over al de Moslims aantoont, wordt vermeld in de Soenna en in de Idjm’a (consensus) van de Sahabah.

Uit de Soenna verhaalt Nafi`a: “Oemar vertelde mij dat hij de Profeet (saw) hoorde zeggen: "..., en wie sterft zonder bay’a (eed van trouw) rond zijn hals, sterft de dood van djahiliyya (staat van onwetendheid).” De Profeet (saw) verplichtte al de Moslims een bay’a af te gemen en omschreef de dood van een persoon die sterft zonder als een dood in de staat van djahiliyya. De bay’a kan aan niemand anders dan de Khalifah gegeven worden. Het is echter niet voor elke Moslim verplicht een bay’a uit te spreken. De plicht is dat er een bay’a rond de hals van elke Moslim moet zijn, wat betekent dat het bestaan van een Khalifah vereist is om deze verplichting uit te voeren. Als er een Khalifah benoemd wordt en enkele de mensen van invloed en aanzien hun bay’a hebben gegeven, dan geldt dat de mensen die hierbij niet aanwezig waren en maar ook niet in opstand komen dit stilzwijgend hebben geaccepteerd. Het bestaan van een Khalifah betekent dat er automatisch een bay’a rond de halzen van de Moslims zal zijn. Het is het bestaan van een Khalifah welke automatisch een bay’a op de Moslim plaats, al geven de Moslims hem persoonlijk of niet persoonlijk deze eed van trouw en gehoorzaamheid. Deze hadith bewijst derhalve dat het bestaan van een Khalifah verplicht (wadjib) is, maar hij verplicht niet dat al de moslims persoonlijk hun bay’a gegeven hebben. Dit omdat de Profeet (saw) de dood van Moslims zonder een bay’a rond hun halzen vergelijkt met de dood in staat van ongeloof, maar hij berispt niet de individuele moslim omdat deze geen bay’a gegeven zou hebben. Aboe Hazim verhaalt in Sahih Moeslim: Aboe Hoerayra vertelde dat hij de Profeet (saw) heeft horen zeggen: "De Profeten leidden de kinderen van Israël, wanneer er een Profeet stierf volgde een ander Profeet hem op maar na mij zullen er geen Profeten meer komen. Er zullen Khoelafa' zijn." Zij vroegen hem: Wat moeten wij dan doen? De Profeet (saw) zei: "Geef hen de bay’a, ..." Aboe Hoerayra verhaalde dat hij de Profeet (saw) heeft horen zeggen: "Na mij zullen leiders jullie leiden, dus luister naar hen en gehoorzaamt hen. Aboe Hoerayra verhaalde eveneens dat hij de Profeet (saw) heeft horen zeggen: De Khalifah is een schild waarachter men vecht en bescherming zoekt." [Moeslim] In deze hadith informeert de Profeet (saw) ons welke leiders de Moslims zullen leiden, en hij beschrijft hen als Khalifah en als een schild (bescherming). Deze beschrijving van een Khalifah als een schild vertelt ons over één van de voordelen van het bestaan van een Imam (Khalifah ), en een dergelijke uitspraak impliceert een bevel voor het uitvoeren van een handeling. Als de informatie, meegedeeld door Allah (swt) en onze Profeet (saw) een berisping bevat dan betekent dit een verbod, en als het een lofuiting bevat dan betekent dit een gebod. Bovendien, als de bevolen handeling noodzakelijk is voor het kunnen uitvoeren van een Goddelijk Wet (Hoekm Sjari’a), of indien door nalatigheid van de bevolen handeling een Goddelijk Wet verwaarloosd zal worden, dan is dit bevel definitief verplicht. Dit vanwege het principe “alles dat vereist is om een plicht na te kunnen komen is in zichzelf verplicht”. Deze ahadith informeren ons ook over de leiders van de Moslims. De Profeet (saw) vertelt dat de leiders van de Moslims Khoelafa' zullen zijn. Ten tijde van de aanwezigheid van het profeetschap was de Profeet (saw) de leider van de moslims. In de ahadith, wanneer gesproken wordt over de tijd komende na de aanwezigheid van het profeetschap, vergelijkt de Profeet (saw) zichzelf met de Khalifah , en hij zegt dat Khoelafa' hem zullen opvolgen. En dat wijst nadrukkelijk op een bevel om een Khalifah als leider van de Moslims aan te stellen. Verder beval de Profeet (saw) de Moslims de Khalifah te gehoorzamen en te vechten tegen diegenen die de autoriteit van de Khalifah betwisten. Dit valt te concluderen uit de onderstaande hadith: De Profeet (saw) heeft gezegd: "Wie de bay’a geeft aan de Imam, geeft hem zijn hand en het vrucht van zijn hart. Gehoorzaam hem zolang het kan en wanneer iemand komt om hem te betwisten onthoofd deze dan." (Moeslim) Het bevel om te vechten tegen diegenen die de Khalifah betwisten is een bewijs dat zijn (saw) bevel definitief is. Er moet één Khalifah bestaan, en zijn bestaan moet verdedigd worden.

Met betrekking tot de Idjm’a onder de Sahabah, zij waren het allen eens over de noodzaak en plicht tot het aanstellen van een Khalifah na de dood van de Profeet (saw). Ondanks het feit dat het haraam is voor degenen die verantwoordelijk zijn voor een begrafenis om zich in te laten met andere zaken alvorens de overledene te hebben begraven, hebben de Sahabah toch de begrafenis van hun geliefde Profeet (saw) maar liefst drie dagen uitgesteld en zich met de zaak van het benoemen van een Khalifah beziggehouden. Dit wijst nadrukkelijk op het feit, met een consensus onder de Sahabah, dat het aanstellen van een opvolger van de Profeet (saw) voor het leiden van de Moslims van vitaal belang is. Ofschoon het verplicht was om de Profeet (saw) te begraven en de Sahabah zich hier terdege bewust van waren, achtten zij de aanstelling van een Khalifah van hogere prioriteit dan het begraven van hun geliefde Profeet (saw). In de wetenschap dat het uitstellen van een begrafenis haraam is, en bij het feit dat de persoon die begraven diende te worden belangrijker voor hen was dan zijzelf en hun eigen families. Dit was een Idjm’a van de Sahabah: het aanstellen van een Khalifah kent een hogere prioriteit dan de overledene te begraven. Hun handeling kon in geen geval gerechtvaardigd worden tenzij het vaststellen van een Khalifah een dringendere noodzaak is dan het begraven van een overledene. Tegelijkertijd, gedurende de gehele levensloop van al de Sahabah waren dezen het nooit oneens noch was er enige twijfel over de verplichting van het benoemen van een Khalifah die de Moslims regeert volgens Koran en Soenna. Zij verschilden wel van mening wie te kiezen, maar nooit was er een verschil van mening betreffende de noodzaak tot aanstelling van een Khalifah . Niet op het moment dat de Profeet (saw) stierf, noch wanneer één van de  Khoelafa' ar Rashidoen (rechtgeleiden) stierven. Derhalve is de Idjm’a van de Sahabah een overduidelijk en tevens een onweerlegbaar bewijs dat de benoeming van een Khalifah verplicht is.

Het implementeren van de totale Sjari’a dat al de facetten van het leven ordent is een verplichting op al de Moslims en deze plicht kent een duidelijk bewijs uit de Goddelijke bronnen. Deze plicht kan niet worden nagekomen tenzij er Moslims bestaan die autoriteit bezitten. Het principe in de rechtswetenschap stelt ‘wat noodzakelijk is om een wadjib (plicht) te realiseren is zelf tevens een wadjib’. Ook volgens dit Goddelijke principe is het aanstellen van een Khalifah verplicht. Allah (swt) beval de Profeet (saw) te regeren tussen de Moslims volgens wat Hij (swt) aan hem (saw) openbaarde. En dit bevel van Allah (swt) is een beslissend bevel. Allah (swt) heeft in de Heilige Koran de Profeet (saw) toegesproken wat in vertaling zoveel betekent als:

“…Oordeel dus onder hen met wat Allah neergezonden heeft. En volg niet hun begeerten om van de Waarheid die tot jou is gekomen af te wijken…” (VBKsoera Al Ma’ida 5, vers 48)

“En oordeel onder hen met wat Allah neergezonden heeft, en volg niet hun begeerten en hoed je voor hen opdat zij jou niet weglokken van een deel van wat Allah jou neergezonden heeft..” (VBK soera Al Ma’ida 5, vers 49)

Het toespreken van de Profeet (saw) is een toespraak gericht tot zijn Oemma tenzij er een bewijs is dat de toespraak enkel beperkt is tot de Profeet (saw). In dit geval is er geen dergelijk bewijs en na dit te hebben geconcludeerd, betekent dit dat de bovengenoemde verzen voor al de Moslims gelden en de inhoud hiervan de Oemma verplicht en tevens verantwoordelijk stelt, een regering aan te stellen welke regeert met al hetgeen neergezonden door Allah (swt). De vaststelling van een Khalifah betekent niet enkel en alleen de vaststelling van een autoriteit. Anderzijds verplicht Allah (swt) de Moslims tevens de Khalifah te gehoorzamen, wat impliceert dat het bestaan van een Khalifah verplicht is:

 “O jullie gelovigen, gehoorzaamt Allah en gehoorzaamt de Boodschapper en degenen onder jullie die met gezag bekleed zijn. Als jullie over iets van mening verschillen, legt het dan voor aan Allah en de Boodschapper, indien jullie in Allah en de Laatste Dag geloven. Dat is beter en een betere afsluiting.”  (VBK soera An Nisaa’ 4, vers 59)

De aanstelling van een Khalifah is verplicht, derhalve, daar Allah (swt) de Moslims niet zou vragen personen te gehoorzamen die niet bestaan. Het inspannen om de genoemde gezaghebbers aan te stellen is derhalve een fard. De gezaghebber is de Khalifah die onder zijn bewind gouverneurs (woelaa) installeert voor de regio’s van het Islamitisch Khilafah en dezen zijn gehoorzaam aan hem. De totale uitvoering van de sjari’a hangt af van het bestaan van een Khalifah want: 1. De Khalifah zelf is de door Allah (swt) gelegitimeerde regeerder over de staat, zijn bestaan is vanuit de Goddelijke bronnen verplicht gesteld en hij is dus een wezenlijk onderdeel van de sjari’a. 2. De Khalifah is degene die de verantwoordelijkheid draagt om de volledige Sjari’a te implementeren in het staatswezen. Het moge derhalve duidelijk zijn dat het inspannen van de Moslims voor het aanstellen van een Khalifah een noodzaak en tevens een verplichting is op al de Moslims. De Profeet (saw) heeft gezegd: Jullie beste Imams (leiders) zijn diegenen die van jullie houden en van wie jullie ook houden, diegenen die voor jullie bidden en voor wie jullie ook bidden. De slechte Imams zijn diegenen die jullie haten en wie jullie ook haten. Ze vroegen onze Profeet (saw): Moeten we geen oorlog voeren tegen hen?” De Profeet (saw) antwoordde: Gehoorzaam hen, zolang zij het gebed (Islam) tussen jullie uitvoeren. Deze hadith informeert ons over goede en slechte leiders. We kunnen hieruit opmaken dat het verboden is het gezag uit te dagen indien zij het gebed onderhouden, wat in deze context betekent de handhaving van Islam en het uitvoeren van haar wetten. Dus de verplichting, geldende voor elke individuele Moslim, om een Khalifah aan te stellen die de wetten van de Islam zal implementeren en uitvoeren, is een feit waar geen twijfel over bestaat. Het is een verplichting resulterende uit de verplichting die Allah (swt) aan al de Moslims opgelegd heeft, zijnde de vestiging van de autoriteit van Islam en de bescherming van de eer van de Moslims. Deze plicht is een gemeenschappelijke plicht, dit betekent dat als een groep Moslims de plicht vervult de rest van de Oemmah gevrijwaard is van de verantwoordelijkheid (fard kifaya). En indien deze groep Moslims niet in staat zouden zijn om het genoemde doel te bereiken, hoewel zij de plicht hebben getracht uit te voeren, blijft de verantwoordelijkheid op de schouders van alle Moslims rusten. De verplichting zal niet volbracht zijn zolang er geen Khalifah is. Dit is op het volgende gebaseerd:

“En laat er uit jullie een groep voortkomen die uitnodigt tot het goede en oproept tot deugdelijkheid en het verwerpelijke verbiedt, en zij zijn degenen die welslagenden zijn.” (VBK Soerah Al Imraan 3, vers 104)

Allah (swt) geeft de verplichting aan geheel de Oemma dat er een groep moet bestaan onder de Moslims die het goede gebied en het slechte verbiedt. Deze groep heeft derhalve de taak de Islamitische Staat waarin de problemen van de mensen worde opgelost volgens hetgeen Allah (swt) geopenbaard heeft (het goede) op te richten. Als deze groep bestaat en het doel (Khilafah) bereikt heeft, dan is de rest van de Oemma gevrijwaard van de zonde, indien niet het geval, dan zullen de Moslims die zich niet voor dit doeleinde hebben ingezet zich moeten verantwoorden op de Dag des Oordeels voor het nalaten van deze plicht.

De onthouding van het werken naar de aanstelling van een Khalifah is een grote zonde, omdat de uitvoering van de Goddelijke wetten en zelfs de aanwezigheid van de Islam in het dagelijkse leven afhangt van de uitvoering van deze vitale verplichting. Dus de Moslims in hun geheel begaan een grote zonde door zich te onthouden van de bovengenoemde verplichting. En indien zij zouden overeenkomen te leven zonder een Khalifah, zou de zonde komen te liggen op de schouders van elke Moslim. Indien een aantal Moslims zich zouden begeven aan het werken van de terugkeer van de Khalifah, valt de zonde van de schouders van diegenen die zich inspannen dit doel te realiseren. Dit terwijl de fard voor hen blijft gelden tot er een Khalifah vastgesteld wordt. Dit is zo omdat de betrokkenheid bij het uitvoeren van deze fard, de zonde van het uitstel van de vervulling hiervan (de verplichting om in minimaal drie dagen voor de Khalifah een opvolger aan te stellen, zoals na het sterven van de Profeet (saw)), verwijdert. Diegene die niet betrokken is bij het uitvoeren van deze fard blijft een zondaar. Allah (swt) vertrouwt hen een verplichting toe, welke zij niet uitvoeren. Hierdoor zijn zij zondaren geworden. Geen enkele Moslim op dit aardoppervlak kan een excuus hebben voor de nalating van deze plicht tijdens de afwezigheid van een Khalifah die de hoedoed (grenzen gesteld door Allah (swt)) en de onschendbaarheid van Allah (swt) beschermt, de wetten van de Dien uitvoert en de Moslim gemeenschap verenigt. Islam geeft geen enkele toelating deze plicht te verlaten totdat deze plicht vervolledigd is.

Werken voor het continueren van de Islamitische manier van leven en hervestigen van de Khilafah is gericht op de Islamitische wereld. Dit is de meest natuurlijke plaats voor haar vestiging, mede vanwege de geschiedenis van de regio en het deel is van haar Islamitische erfenis. Het werk buiten deze gebieden is gericht op het creëren van een bodem voor politieke Islam en het verdedigen van de Oemma en Islam.

De Islam heeft als enige regeringsstructuur het systeem van al Khilafah vastgesteld. Dit is het enige systeem waarmee men de Islamitische Staat mag en kan regeren. Aboe Hoerayra verhaalde dat hij de Profeet (saw) hoorde zeggen: "De Profeten leidden de kinderen van Israël, wanneer er een Profeet stierf volgde een ander Profeet hem op maar na mij zullen er geen Profeten meer komen. Er zullen Khoelafa' zijn." Zij vroegen hem: Wat moeten wij dan doen? De Profeet (saw) antwoordde: "Geef hen de bay’a ..." [Moeslim] Deze hadith vertelt ons dat de structuur van een Islamitische regering na de dood van onze Profeet (saw), al Khilafah is. Dit feit wordt bekrachtigd door verdere bewijzen uit de Koran. Allah (swt) noemt de mensen die oordelen met iets anders dan Zijn (swt) wetten ongelovigen en onrechtvaardigen:

 “En wie niet oordeelt met wat Allah geopenbaard heeft, zij zijn de ongelovigen!”  (VBK soera Al Ma’idah 5, vers 44)

“En wie niet oordeelt met wat Allah neergezonden heeft, zij zijn het die de onrechtvaardigen zijn!” (VBK soera Al Ma’ida 5, vers 44)

We kunnen in bovengenoemde verzen duidelijk zien dat er enkel geoordeeld mag worden met Zijn (swt) wetten, wat inhoudt dat het enige toegestane regeringssysteem bij Allah (swt) Zijn geopenbaarde wetten zijn.

Het systeem van Khilafah is een systeem van éénheid en geen federaal systeem. Het is de Moslims over de hele wereld verboden meerdere Khoelafa', of meerdere Islamitische Staten te hebben, ook al worden er de Islamitische wetten geïmplementeerd en ten uitvoer gebracht. Het bewijs hiervoor is terug te vinden in de Soenna. De Profeet (saw) heeft gezegd: Wie bay’a geeft aan de Imam, geeft hem zijn hand en de fruit zijn hart. Gehoorzaam hem zolang het kan en wanneer iemand komt om hem te betwisten onthoofd hem dan. (Moeslim) Aboe Sayd al Hoedri hoorde de Profeet (saw) zeggen: "Als er bay’a wordt genomen voor twee Khoelafa', doodt dan de laatste van hen." Arfayah hoorde de Profeet (saw) zeggen: "Wanneer er iemand naar jullie toekomt terwijl jullie verenigd zijn onder één leider en jullie wil scheiden van de autoriteit, doodt hem dan." Deze ahadith zijn duidelijke bewijzen voor het feit dat de Moslims niet meer dan één Khalifah mogen hebben. En indien er een ander persoon hem in zijn macht tracht te wedijveren, is het verplicht deze te doden. Indien er bay’a voor twee personen is genomen, wordt de eerste persoon als Khalifah beschouwd en de tweede gedood indien hij zich niet terugtrekt. We kunnen uit de ahadith concluderen dat het de Moslims niet toegestaan is in meerdere Islamitische staten te leven en dat het éénheid van de Islamitische staat een noodzaak en een vereiste is.

16. Wat zijn de principes van een regering in Islam. Het Islamitische systeem is gebaseerd op de volgende vier principes:

I. De soevereiniteit (recht tot het maken van wetten) is bij Allah (swt) en niet bij het volk. In Islam zijn het niet de Moslims die de wetten maken zoals dit in democratie het geval is. De mensen wordt geregeerd door enkel de geboden en verboden van Allah (swt):

“Maar neen, bij uw Heer, zij zullen geen gelovigen zijn, voordat zij u (profeet) tot rechter maken over al hun geschillen en in hun hart geen aarzeling vinden aangaande hetgeen gij oordeelt en zij zich geheel en al onderwerpen.” (Zie VBK soera al Nisaa 4, vers 65)

“En het betaamt de gelovige man of vrouw niet, wanneer Allah en Zijn boodschapper over een zaak hebben beslist, dat er voor hen een keuze zou zijn in die zaak. En wie Allah en Zijn boodschapper niet gehoorzaamt, is zeker klaarblijkelijk afgedwaald.” (VBK soera Al Ahzaab 33, vers 36)

 “O jullie gelovigen, gehoorzaamt Allah en gehoorzaamt de Boodschapper en degenen onder jullie die met gezag bekleed zijn. Als jullie over iets van mening verschillen, legt het dan voor aan Allah en de Boodschapper, indien jullie in Allah en de Laatste Dag geloven. Dat is beter en een betere afsluiting.” (VBK soera Al Nisaa 4, vers 59)

De Profeet (saw) heeft gezegd: Geen van jullie zal een echte gelovige zijn totdat hij volgt wat ik gebracht hebt (Islam). Deze bewijzen maken het duidelijk dat het oppergezag toebehoort aan de wetten van Allah (swt) en niet aan de Oemma.

 II. De autoriteit is bij de Oemma De autoriteit is bij de Oemma. De Khalifah verkrijgt de autoriteit via de ontvangen bay’a en handelt vervolgens namens de Oemma. Het feit dat de Khalifah de bay’a moet nemen van de Oemma om aangesteld te kunnen worden, is een duidelijk bewijs dat de autoriteit bij de Oemma is. De Oemma geeft namelijk de bay’a aan wie ze geschikt vindt voor deze taak. De Oemma is ook de autoriteit op basis van het feit dat indien de Khalifah de wetten van Allah (swt) niet meer uitvoert en implementeert, de Oemma het recht heeft deze Khalifah af te zetten en een nieuwe aan te wijzen. De Profeet (saw) heeft gezegd: Wanneer er drie personen op reis vertrekken, moet één van hen als leider gekozen worden. Het is duidelijk dat de Oemma zelf de Khalifah bepaalt en de ahadith over de bay’a die eerder vermeld zijn, maken het evident dat de autoriteit bij de Oemma ligt.

III. Er is enkel één Khalifah Het vaststellen van een Khalifah die de Moslims zal vertegenwoordigen in de regering is een plicht geldig voor al de Moslims. We hebben eerder verschillende ahadith vermeld en uitgelegd in verband met de noodzakelijkheid dat er enkel één Khalifah kan en mag zijn. Dit werd ook uitgelegd in de consensus van de Sahabah.

IV. Alleen de Khalifah heeft het recht om een Islamitische opinie aan te nemen of af te verwerpen De Khalifah is diegene die de grondwet en de verschillende canons bepaalt, wanneer verschillende Islamitische meningen betreffende een kwestie bestaan. De consensus van de Sahabah bewijst dat enkel de Khalifah Goddelijke wetten kan aannemen en uit deze consensus zijn deze vogende bekende principes in de rechtswetenschappen geresulteerd: “Het bevel van de Imam doet de onenigheid beëindigen” en “ Het bevel van de Imam wordt uitgevoerd”. Dit betekent dat wanneer er debat en dispuut ontstaat onder de Moslims en dit dreigt uit de hand te lopen, dat dan de Khalifah met zijn mening het conflict oplost en de éénheid van de Moslims waarborgt omdat naar hem geluisterd dient te worden.

De structuur van de Islamitische Staat bestaat uit de volgende componenten:

1. Khalifah
2. Gedelegeerde assistenten (Moe'awin at Tafwiedh)
3. Uitvoerende assistenten (Moe'awin at Tanfiedh)
4. Gouverneurs (Al Woelaat)
5. Leider van Djihad (Al Amier oel Djihad)
6. Binnenlandse veiligheid (Al Amnoe ad Daagili)
7. Buitenlandse zaken (Al Gharidjiya)
8. Industrie (As Sinaa'a)
9. Justitie (Al Qadha)
10. Diensten (Masaalah an Nas)
11. Staatskas (Bayt al Mal)
12. Media (Al 'Ilaam)
13. Raad van Consultatie en Verantwoording (Madjlis al Oemma)

Deze componenten zijn uit de Soenna van de Profeet (saw) genomen, omdat hij (saw) de structuur van de Staat bouwde en hij (saw) het hoofd van de Staat was. Hij (saw) beval de Moslims een Khalifah na zijn dood te benoemen. Hij (saw) stelde Aboe Bakr en Oemar als zijn assistenten aan. De Profeet (saw) heeft gezegd: "Mijn twee wazirs (vertegenwoordigers) van de mensen op aarde zijn Aboe Bakr en Oemar." [Tirmidhi] Wazir betekent ‘diegene die helpt’ en is niet hetzelfde als een minister in de westerse democratieën. De Profeet (saw) stelde commandanten voor oorlog (djihaad) en Woelaa voor de provincies aan. Hij stelde Moes’ab aan als Wali van Jemen en Attab Ibn Oesayd als Wali van Mekka, na de verovering van Mekka.

Verder stelde hij (saw) rechters aan om de zaken van de mensen af te handelen. Hij stelde Ali ibn Abi Talib aan als rechter van Jemen en stuurde Rashid ibn ‘Abdoellah als Amir van het rechtswezen. Betreffende de structuur van het bestuur stelde hij (saw) secretarissen voor het openbare bestuur aan. Hij stelde Mueqieb ibn Aboe Fatimah aan als secretaris voor de oorlogsbuit en Hoedhayfah ibn Al Yaman als secretaris voor de verzameling van de zakaat op het fruit van de Hidjaaz.

Indien men de Raad van Consultatie en Advies in beschouwing neemt, heeft de Profeet (saw) niet in elk geval een individuele beslissing genomen. Hij (saw) heeft in sommige zaken het advies van de Moslims gezocht. Een voorbeeld te noemen is de slag van Oehoed, waar hij (saw) de Moslims had verzameld en om advies vroeg. En in sommige gevallen heeft hij (saw) specifieke personen meerdere malen benaderd om hen om advies te vragen. Dit waren vaak prominente leiders van hun volk (stammen) waaronder: Hamzah, Aboe Bakr, Oemar, Ja’fir, Ali, Ibn Mas’oed, Salman, Amr, Hoedhayfah, Aboe Dharr, Al Miqdad, Sa’d ibn Oebadah en Sa’d ibn Moe’adh. Naast een staatsman was de Profeet (saw) tevens een kundig legeraanvoerder. In sommige gevallen heeft hij (saw) ook andere personen als legercommandant aangesteld om de Moslims te leiden op het slagveld.

Een Khilafah staat zal ontstaan wanneer er een aantal cruciale factoren zullen samenkomen binnen een geschikte land van de moslimlanden. Ten eerste, wanneer het volk het huidige system en het regime volledig verwerpt, welke haar onderdrukt. Ten tweede, wanneer er een publieke opinie ontstaat voor een Islamitisch systeem als regelgeving voor het volk. Ten derde, wanneer de mensen die de macht in evenwicht houden in de samenleving zullen inziendat de Islamitische Khilafah en het politieke pad dat onafhankelijk is van de Westerse koloniale machten het enige levensvatbare alternatief is voor de ellende, de uitbuiting en de chaos.

Het Islamitisch politiek systeem heeft een aantal fundamentele principes. Twee van deze fundamentele principes zijn:

• De wet wordt afgeleid van de Goddelijke Bronnen; De Koran, Soenna, Idjmaa as Sahaaba (Consensus van de Metgezellen van de Profeet) en Qiyaas (analogisch beredenering).

• Autoriteit ligt bij het volk.

Het eerste principe gaat tegen het basisprincipe van seculier democratie in. Het tweede principe ondermijnt het belangrijkste kenmerk van dictatorschap.

Dit betekent dat in oorsprong het volk de autoriteit wordt gegeven om te regeren en zij gaan een contract aan met de leider (Khalifah) opdat hij regeert volgens de Koran en Soenna. Het contract of baj’ah stelt als voorwaarde dat de leider toestemming krijgt om te regeren over de mensen zolang hij regeert met de Koran en Soenna. De leider wordt aangewezen op basis van goedkeuring van het volk middels een electoraal proces.

Een leider moet een volmacht krijgen van het volk, anders wordt het als onwettelijk verklaard. Hiermee wordt er een mythe teniet gedaan dat de Khilafah een soort religieus dictatorschap zou zijn dat aan het volk wordt opgedrongen middels religieuze geboden.

Het monarchiële systeem is geen Islamitisch systeem en Islam keurt iets dergelijks af. In sommige landen bezit de koning geen wetgevende, uitvoerende en rechtsprekende macht en functioneert deze slechts als een soort boegbeeld, zoals in Groot-Brittannië, Nederland en België het geval is. De Khalifah is geen boegbeeld, hij is de heerser en implementeert de wetten van Allah (swt) ten gunste van de Oemma. In andere landen is de koning het hoofd en de eigenlijke heerser, zoals in Saudi-Arabië en Jordanië het geval is. Dit wordt ook niet goedgekeurd omdat de Khalifah zijn positie niet verwerft op basis van erfrecht zoals deze koningen doen. De Moslims kiezen de Khalifah en geven hem de bay’a. Het erfelijke systeem is niet toegestaan binnen de Islam; de Khalifah heeft niet meer privileges dan enig andere burger en hij heeft geen positie boven de Wet, wat koningen wel hebben. Hij ook moet onderdanig zijn aan de wet van Allah (swt) en is aansprakelijk voor iedere daad die hij verricht.

Het republikeinse systeem is geen Islamitisch systeem en, of het nu parlementair is zoals in Amerika of presidentieel zoals in Duitsland, Islam staat het niet toe. Omdat het republikeinse systeem in beide gevallen op het democratische systeem is gebaseerd dat het oppergezag aan de mensen geeft, terwijl het systeem van Khalifah gebaseerd is op het systeem van Islam waarbij de soevereiniteit bij Allah (swt) ligt. Dienovereenkomstig heeft de Oemma niet het recht om de Khalifah te verwijderen, hoewel zij het recht heeft om hem te kiezen. Enkel de Islamitische wet kan de Khalifah afzetten, dat wil zeggen, in het geval de Khalifah de wetten van de Sjari’a overtreedt wordt het noodzakelijk hem af te zetten. De autoriteit welke beslist of de Khalifah de Wet heeft overtreden en of hij afgezet dient te worden, is de Mahkamat oel Moedhalim (de Rechtbank van Onrechtvaardige Handelingen). Deze is onafhankelijk en heeft de macht om, indien noodzakelijk, de Khalifah te (laten) verwijderen. “O jullie gelovigen, gehoorzaamt Allah en gehoorzaamt de Boodschapper en degenen onder jullie die met gezag bekleed zijn. Als jullie over iets van mening verschillen, legt het dan voor aan Allah en Zijn Boodschapper, indien jullie in Allah en de Laatste Dag geloven. Dat is beter en een betere afsluiting.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Nisaa 4, vers 59) De Rechtbank van Onrechtvaardige Handelingen vertegenwoordigt de Wet van Allah (swt) en de Profeet (saw). De president van het republikeinse systeem kan afgezet worden omdat het volk het recht heeft hem te verwijderen daar het volk het is die de soevereiniteit in handen heeft. De Khalifah wordt niet gekozen voor een beperkte termijn. Indien hij de wetten van Islam niet implementeert, zal hij verwijderd worden, zelfs wanneer het na enkele maanden na zijn benoeming is. Hier staat tegenover de president van het republikeinse systeem die voor een beperkte termijn gekozen is. Bovendien is er een eerste minister in het parlementaire systeem naast de president. De president is enkel een boegbeeld zonder macht, de echte macht rust op de eerste minister. De Khalifah is de enige heerser en hij regeert. Hij heeft geen ministers die op onafhankelijke wijze van hem regeren.

Hoewel de president in het presidentiële systeem zelf de eigenlijke heerser is, bezit hij tevens ministers die ook autoriteit hebben. Echter, de president staat wel aan het hoofd. Dit is in conflict met het systeem van het al Khilafahwaar de Khalifah rechtstreeks regeert en twee assistenten heeft. Deze assistenten hebben niet de macht van ministers zoals in het democratisch republikeins systeem. Wanneer de Khalifah de leider wordt is hij heerser van de Staat en niet het hoofd van een uitvoerend comité. Derhalve bestaat er een geweldig verschil tussen de republikeinse en het Islamitisch systeem. Daarom is het niet toegestaan de Islamitische Staat een Islamitische Republikeinse Staat te noemen. Het is ook niet toegestaan te zeggen dat het systeem van regering in de Islam equivalent is aan het republikeins systeem omdat deze twee systemen strijdig aan elkaar zijn.

De gebieden waar men met Islam regeert, hoewel zij bestaan uit verschillende rassen en verbonden zijn met één centraal gebied, worden niet door een imperialistisch systeem geregeerd maar met een systeem welke in strijd is met het imperialistische systeem. Het imperialistische systeem behandelt de verschillende rassen van haar rijk niet gelijk. Het geeft privileges aan sommige volkeren in regering, en het rijk dient enkel ter financiering van het centrale punt van het rijk. Bij de Islamitische manier van regeren worden alle gebieden van de staat gelijk gesteld. In Islam krijgen ook de niet-Moslims staatsburgerschap wanneer zij in de staat willen verblijven, en dus volledige rechten en plichten. En zij zijn gelijk aan de Moslims. Zij genieten van dezelfde rechten en dezelfde plichten als de Moslims. Met deze gelijkheid verschilt het Islamitische systeem volledig van het imperialistische systeem. Ongeacht hoe ver de gebieden liggen en ongeacht de verschillen van rassen die daarin woonachtig zijn, het Islamitisch systeem maakt de gebieden onder haar regering geen kolonies, noch gebieden van uitbuiting, noch bronnen van rijkdom welke naar het centrale gebied voor haar eigen voordeel overgeplaatst wordt. Ze beschouwt ieder afzonderlijk gebied als een deel van de Staat en haar burgers genieten van dezelfde rechten als die in het centrale gebied. In al de gebieden is de regerende autoriteit, haar systeem en wetgeving gelijk.

Het regeringssysteem in Islam is niet federaal. Haar gebieden worden niet door autonomie gescheiden, maar verenigd in een algemene regering. Het is eerder een systeem van éénheid waar Marrakesj in het westen op dezelfde wijze beschouwd zou worden als Khoerasan in het Oosten. En de provincie van Al Fayoem zou op dezelfde wijze beschouwd worden als Caïro, indien deze de Islamitische hoofdstad zou zijn. De financiën van alle gebieden zouden hetzelfde zijn. Fondsen zouden op gelijke wijze verdeeld worden in alle Wilayaat. Het regeringssysteem in Islam is een éénheid, geen federatie. Derhalve verschilt het Islamitische regeringssysteem van al de andere systemen, in haar oorsprong alsmede in haar basis. Verder is het Islamitisch systeem centraal in haar regering, waar de hoogste autoriteit zich in het centrum bevindt. Diens autoriteit en macht omvat ieder deel van de Staat. Onafhankelijkheid van een gebied is dus niet toegestaan. De Kalief is het lichaam welke de legercommandanten, de woelaa en de economische beambten aanstelt. Hij stelt de rechters in alle gebieden aan. Hij is diegene die zorgt voor de regering in het hele land.

Nee. De Staat zal worden geregeerd door een bekwame Islamitische politicus tezamen met andere bekwame Islamitische politici als assistenten, vertegenwoordigers, gouverneurs en afgevaardigden. De basis voor de Khilafah is de ‘Aqiedah van Islam en de Sjari’ah van Allah (swt) die is afgeleid door de geleerden door onze hele rijke geschiedenis heen en door de huidige geleerden die oordelen moeten extraheren voor de nieuwe kwesties. Het is de rol van de Islamitische politici van de Khilafah Staat om de Sjari’ah van Allah (swt) te implementeren door de verschillende regio’s en facetten van de Staat. Een gedetailleerd overzicht van de politieke structuur kan worden bekeken onder via de link van dit organisatorisch diagram:

Nee. Theocraten zijn van mening dat er een groep of aantal leiders onschendbaar zijn. Zij hebben het exclusieve recht om het woord van God te interpreteren en niemand mag hun interpretatie betwisten, anders zullen zij worden veroordeeld. Moslims geloven dat Profeten worden gekozen door Allah (swt) en niet de opvolgende politici. Hun legitimiteit moet uitgaan vanuit de autoriteit van het volk. Het Islamitisch politiek systeem is niet theocratisch van nature, aangezien iedereen het recht heeft om een uitspraak van een geleerde of staatshoofd te betwisten. Wij accepteren zowel Iran als Saoedi-Arabië niet als een geldige model. Iran heeft een gescheiden religieusseculier model; het is noch Islamitisch noch democratisch. Saoedi-Arabië hanteert een erfelijke monarchie die haar religieuze stichting als een middel gebruikt om de oppositie in de greep te houden voor haar kapitalistische en prowesterse agenda.

De Moslims zijn verenigd onder de Islamitische ‘aqieda en het feit dat de Koraan en de Soenna als bronnen dienen voor de Sjari'a. De wetsscholen (madhaahib) verschillen totaal niet over dit gegeven. Vanwege Idjtihaad (extraheren van het Goddelijk oordeel) ontstonden er verschillen in het begrip van de Koraan en Soenna, wat resulteerde in het ontstaan van verschillende wetsscholen. Uiteindelijk zijn de Moslims gebonden aan het Goddelijke Oordeel en niet aan een wetschool. Hij vormt een oordeel d.m.v. eigen Idjtihaad indien hij daartoe in staat is, of hij adopteert een oordeel door het volgen van een wetschool als hij niet in staat is om zelf een Idjtihaad te verrichten. Zolang de wetscholen de Islamitische ‘aqieda accepteren en geloven in het feit dat de Koraan en Soenna als bron dienen voor de Sjari'a, worden ze als Islamitisch beschouwd.

De Khilafah zal zich niet bemoeien met de verschillende wetscholen, zolang zij niet afwijken van de fundamentele Islamitische principes.

Ieder persoon binnen het Islamitische grondgebied heeft recht op educatie, ongeacht geslacht, religie of ideologie. Het is een Islamitische verplichting kennis te vergaren en dit geldt voor zowel de man als de vrouw.

Educatie staat centraal om een Islamitische persoonlijkheid op te bouwen en te verzekeren dat de Islamitische cultuur diepgeworteld wordt. Zowel man als vrouw staan centraal in dit proces. 

Een Islamitische educatie is gericht op het wereldlijke en het spirituele, het ideologie en het praktische. De Khilafah zal streven om de mensen te laten opleiden op een dusdanige manier dat zij zich ontwikkelen tot capabele individuen die klaar zijn om te participeren op allerlei fronten in de samenleving. Het educatieve beleid van de Khilafah is dusdanig opgesteld dat de studenten zullen worden uitgerust met de benodigde kwaliteiten om een welvarende economie en een vooruitstrevende natie te ontwikkelen. De vakken zoals wiskunde, natuurkunde, scheikunde, biologie, techniek en andere wetenschappen zullen worden gegeven tot aan het punt dat de oemma wederom een leidende natie wordt in deze sectoren. Er moet nog worden toegevoegd dat de vakken zoals taal, filosofie, politiek, economie en andere vakken ook zullen worden gegeven om het intellectuele niveau van de Oemma te doen verheffen.

De visie van Islam m.b.t. technologie en industrie is dat dergelijke onderwerpen in het algemeen toegestaan zijn. Echter, het gebruik ervan is beperkt, aangezien alle handelingen dienen te worden getoetst aan de bewijsvoering vanuit de Sjari'a. Islam ziet alle materiële zaken zoals wetenschap, technologie en industrie om de realiteit te bestuderen en als studie om na te gaan hoe het welzijn en de levensstandaard van de mensheid kan worden verbeterd. Dit is de visie van Islam m.b.t. wetenschap en technologie. Islam staat het gebruik van telecommunicatie toe en verschaft subsidie in dergelijke vlakken om de Khilafah te laten ontwikkelen.

De armoede van de moslimlanden bestaat vanwege het systeem dat de kolonialisten hebben achtergelaten en de daaropvolgende verwaarlozing door de moslimleiders van hun eigen volk. Het IMF en de Wereldbank hebben daarbovenop een uiterst curieuze beleidsvoering toegepast. Dit zijn de twee redenen voor armoede in de moslimlanden. De moslimlanden mogen misschien wel beschikken over 's werelds meest begeerde mineralen, maar dit heeft er niet voor gezorgd dat de mensen uit hun armoede werden geholpen. Het Islamitisch economische systeem is gebaseerd op verschillende regelgevingen en beleidsvoeringen die de methode van distributie van welvaart en het verzekeren van de circulatie ervan omvat. De Islamitische landen berusten vandaag de dag niet eens op hun eigen kracht, dit zal het eerste beleid zijn van de Khilafah.

Ja, absoluut! Rechters en rechtbanken zijn compleet onafhankelijk van het staatshoofd en de functionarissen. Zij zijn een essentieel onderdeel van de institutie van de Khilafah. Het is zelfs zo dat de betreffende rechter niet eens mag worden afgezet, terwijl hij bezig is met het onderzoeken van een zaak die gerelateerd is aan een functionaris, totdat er een oordeel is geveld over het onderzoek.

Niemand staat boven de wet. Het staatshoofd staat niet boven de wet. Zijn familie staat niet boven de wet. Religieuze geleerden staan ook niet boven de wet. Dit is in tegenstelling tot het Westen. Hun rechtvaardigheid is scheef en beperkt tot de meer machtige en welvarende personen. De geschiedenis wijst uit dat Islamitische rechtbanken rechtvaardig hebben gehandeld tegenover de zwakken, minderheden en minderbedeelden. Dit zal in de toekomst ook zo gaan.

De Profeet (saw) werd gevraagd om te oordelen over een nobele vrouw die diefstal had gepleegd. Oesama Ibn Zaid (ra) werd naar voren gebracht om te bemiddelen m.b.t. haar straf wegens diefstal. De Profeet (saw) zei de volgende woorden: “Wil jij bemiddelen voor iemand over een zaak die gebonden is aan de Voorgeschreven Straf van Allah (swt)? De volkeren voor jullie waren vernietigd omdat zij nobele mensen lieten gaan, wanneer zij een diefstal pleegden. Indien een zwak persoon onder hen diefstal had gepleegd, dan werd wel de wettelijke straf op die zwakke persoon uitgevoerd. Bij Allah! Al zou Fatima – de dochter van Mohamed – diefstal hadden gepleegd, dan zou Mohamed haar handen afhakken!” [Boechari & Moeslim]

Nee. Dit is een veel voorkomende aantijging die niet wordt gestaafd met feiten. De Khilafah wordt verplicht door de Goddelijke Wet om goed om te gaan met niet-moslims. Zij hebben recht op uitvoering van hun religie en bescherming van hun gebedsplaatsen.

Het is de Staat verboden om te discrimineren tussen individuen met betrekking tot wetgeving, rechtszaken en andere kwesties van soortgelijke omvang. Het is echter het geval dat elk individu gelijkwaardig dient te worden behandeld ongeacht ras, ideologie, kleur etc. Allah (swt) zegt:

“En dat wanneer jij tussen mensen rechtspreekt, je rechtvaardig handelt” (VBK soerah al-Nisa 4, vers 58)

“En laat de vijandschap van een ander u niet aansporen om onrechtvaardig te handelen. Wees rechtvaardig, dat is dichter bij de vroomheid” (VBK, soerah al-Maida 5, vers 8)

De Profeet Mohamed (saw) zei: ‘Hij die degene ten onrechte vermoordt met wie er een verbond is, zal niet het geur van Paradijs vinden. Haar geur zal 100 jaar ver verwijderd zijn.’ [Tirmidhi]

De joden en christenen werden historisch gezien goed beschermd. Islamitisch Spanje is daar een goed voorbeeld van, aangezien zij asiel verleenden aan de Joden in Istanbul, ten tijde van de inquisitie, waarvan er documenten als bewijsvoering zijn. Er heeft zich een bekende situatie afgespeeld in de vroegere periode van de Islamitische Staat, waarbij een niet-moslim een rechtszaak aanspande tegen de staatshoofd omtrent een kwestie m.b.t. onroerend goed. De niet-moslim won die zaak. Niet-moslims van welk geloof dan ook (of geen), hoeven geen vrees voor een islamitisch systeem te hebben, en voor de velen die de Westerse samenlevingen in toenemende mate opgeslokt zien raken in het materiële en politieke corruptie, zullen positief verrast worden met de Khilafah als alternatief model.

Nee. Islam verwerpt dit. Islam gelooft niet in het willekeurig arresteren, bespioneren van burgers, internering en marteling. Elk persoon heeft het recht om als in vooronderstelling onschuldig te zijn, privacy te hebben en het recht op een eerlijk proces. Seculiere democratie heeft geen monopolie over het respecteren van de rechten van haar burgers, sterker nog in realiteit gaat het alle perken te buiten.

Islam verbiedt de Staat om haar burgers te bespioneren. Het bespioneren van Moslims is Haraam volgens het vers waarin Allah (swt) zegt:

‘En bespioneer elkaar niet’ (VBK soerah Hujraat 49, vers 12)

Dit is een algemeen verbod op bespioneren die wordt bevestigd door een hadith overgeleverd door Ahmad en Abu Dawoed van al Moeqdad en Oemamah wanneer zij zeiden: De boodschapper van Allah (swt) zei: “Als de Amir zoekt naar verdenkingen onder de mensen , dan zou hij hun ondermijnen.”

Er zijn tevens duidelijke constitutioneel verankerde Islamitische verboden op marteling en smadelijk gedrag. Dit geldt zowel voor de politie, het leger, de beveiligingsdiensten en het gehele volk als bescherming om hardhandig te kunnen regeren.

Het doel van het buitenlands beleid van de Khilafah is om de gehele mensheid uit te nodigen naar het licht van Islam. Dit beleid verschilt met het buitenland beleid van de kapitalistische staten, welke alle andere naties aan zichzelf willen laten onderwerpen om zodoende de hoogst mogelijke rijkdom te genereren. Dit is zelfs in contrast met het buitenlands beleid van de bestaande moslimlanden, welk buiten het verkrijgen van gunstige zakelijke deals en verstevigen van de positie van de regerend elite, zichzelf tevens aanpassen om de belangen van de buitenlandse kolonialisten te behartigen. De Khilafah zal een nieuwe ideologie voor de wereld hebben en – als resultaat daarvan – geen passief buitenlands beleid voeren. Het buitenlands beleid van de Khilafah zal invloed uitoefenen op de wereldkwesties.

De voorbeelden van Afghanistan hebben duidelijk een gebrek aan politiek denken getoond. Wij lijken een Islamitische Staat gelijk te stellen aan een staat die oorlog voert in de wereld. De basis voor een buitenlandse relatie zal Islam zijn en het uitnodigen naar Islam. De Khalifah zal degene zijn die de handelsovereenkomsten, diplomatieke relaties en verdragen toestaat die overeenstemt met het Islam. De Khalifah zich niet isoleren, maar normale relaties onderhouden met andere naties ten voordele van de staat en haar burgers. De Khalifah zal zaken doen met andere naties, aanwezig zijn bij internationale conferenties en topontmoetingen en deelnemen aan de internationale normen. Al deze relaties zullen echter zijn gebaseerd op de Islamitische Sjari’ah. Er zal geen handeling worden verricht door de Staat die in strijd is met de Sjariah. Het vasthouden aan de Sjari’ah op het wereldwijde podium is een ideale mogelijkheid om de rechtvaardigheid van Islam te laten zien, welk lijnrecht staat tegenover de achterbakse trucjes en dubbele moraal waarmee de wereld wordt geconfronteerd door de kolonialistische, kapitalistische naties die ernaar uitzien om de wereld te corrumperen, zodat de grote corporaties en machtige individuen zichzelf kunnen verrijken.

De moslim Oemmah heeft een verplichting jegens de mensheid in het algemeen. Zij dient namelijk het goede te gebieden en het slechte te verbieden. Tevens fungeert de moslim Oemmah als een Oemmah Wasata (een correcte en uitgebalanceerde Oemmah) om te getuigen voor de mensheid volgens deze rechtvaardigheid. De Khalifah – als vertegenwoordigende leider van de moslims – is verplicht om zich te verdiepen en zichzelf te betrekken in de situaties van de wereld, zich uit te spreken tegen onrecht en andere naties uit te nodigen om te handelen volgens hetgeen wat goed en juist is, en om uit te nodigen tot Islam.

Er mag weinig twijfel bestaan over de handelingen van de koloniale staten die erop zijn gericht om strijdlustige maatregelen te treffen tegen de Khilafah Staat, zowel ervoor als nadat de Khilafah is gevestigd. Daarom mag de Khilafah Staat geen illusies hebben over degenen die proberen om haar veiligheid te bedreigen vanaf dag 1. Dit vereist een enorme poging om:

• de plannen van de koloniale staten, zowel intern als aan de internationale gemeenschap,  te onthullen, aangezien zij te lang hun dominantie hebben behouden over de wereld

• met andere naties in de wereld verdragen aangaan en handel voeren met naties die vrij zijn van de invloed van koloniale machten
  
  
• voorbereidingen te treffen met de militairen van de Staat en haar defensie
  
  
• de bevolking te verenigen onder de Islamitische constitutie om vooruit te lopen op de pogingen van de kolonialisten om verdeeldheid te zaaien en deze te bestrijden
  
  
• Islamitische buurlanden aansporen om bij al Khilafah aan te sluiten, waardoor de koloniale machten worden gedwongen om hun pogingen te herzien

De Khilafah Staat zal eraan werken om de bezetting van Palestina te beëindigen. De bezetting vond in 1917 plaats door de Britten en daarna in 1948 door de Zionisten. Zij gingen daarna verder met het bezetten van het land in de daaropvolgende jaren. Het volk van Palestina en haar land moet worden bevrijd van deze brute bezetting en de Khilafah zal al haar middelen benutten om dit te bereiken, inclusief het uitvoeren van een diplomatiek offensief over de hele wereld om de verschrikkelijke misdaden bloot te stellen van deze bezettingsstaat; forceren van een handel en reis embargo voor de bezetter en het mobiliseren van de Islamitische leger om het op te nemen tegen een schandalige 60 jaar durende militaire bezetting.

Het blijft een feit dat er maar één periode is geweest waarin men een overweldigend stabiliteit en rust – voor de Joden, Christenen en de Moslims – had, en dat was onder de Islamitische Khilafah.

Deze relatie zal zich richten om de Islamitische landen te verenigen die decennia lang kunstmatig zijn verdeeld. De Khalifah is de leider voor alle moslims in de wereld en niet alleen voor degenen die woonachtig zijn binnen de grenzen van de Islamitische Staat. Het is daarom de taak van de moslims, en met name de Moslimlegers buiten de Khilafah, om te verenigen met de Khilafah, de verraderlijke tirannen in hun landen te verwijderen en ervoor zorgen dat de Khilafah wederom het systeem van Islam implementeert.

Inderdaad. In tegenstelling tot de aantijging dat de Islamitische Khilafah een religieus dictatorschap is, welke fungeert binnen een autocratisch systeem, wordt de staatshoofd gekozen door middel van transparante verkiezing en direct verantwoordelijk gehouden voor al zijn handelingen tegenover de mensen. Deze verantwoording wordt in stand gehouden door een levendige en open gemeenschap, de politieke partijen, aanwezigheid van sterke overheidsapparaten zoals onafhankelijke rechtbanken en het beschikken over sterke normen. Er zijn talloze bewijzen vanuit Islam die bekend zijn, waarin het goede wordt geboden en het slechte wordt verboden (amr bil maaroef wa nahi anil moenkar) tegenover de leider.

Er is een specifiek instituut binnen de Khilafah genaamd het Hof van Onrechtvaardige Handelingen (Mahkamat oel Madhaalim) welke verplicht is om een onderzoek te doen naar elk aanklacht tegen het staatshoofd, zijn adviseurs, assistenten of gouverneurs van de provincies. Het Hof heeft tevens het recht om een zaak van onrechtvaardigheid te onderzoeken ten aanzien van de uitvoerders, ondanks het feit dat niemand een klacht heeft ingediend.

Er is geen ambtstermijn gebonden aan een leider om te regeren. Het Hof voor Onrechtvaardige Handelingen kan de leider elk moment afzetten, als hij het grondwettelijk contract schendt of niet aan één van de kwalificerende condities om te regeren kan voldoen. Er is geen reden om 5 jaar te wachten voor de volgende verkiezingen om dit te doen. Dit principe is geworteld vanuit het Goddelijke Wet, maar kan worden gezien om de continuïteit op de langere termijn te bewaken en het vermijden van compromissen en de afhankelijkheid van geld die een korte verkiezing cyclus met zich meebrengt in een moderne democratie.

Nee. Indien de leider de constitutionele grenzen overschrijdt of onrechtmatige daden pleegt, kan hij op elk moment worden afgezet door het Hof van Onrechtvaardige Handelingen. Deze Hof werkt onafhankelijk van de regering en het Hof kan luisteren naar iedere willekeurige aanklacht. Het is tevens een doorlopende verplichting voor de burgers, politieke partijen, onafhankelijke media en de gekozen afgevaardigden om de bevoegden tot verantwoording te roepen en niet hun klachten kenbaar te laten maken om de 4 á 5 jaar middels het deponeren van een stembiljet in een stembus.

Ja, die zijn er. Er zijn Raad van provincies (Madjlis ul Wilaajaat) binnen elke provincie (wiliyah) die direct worden gekozen voor een ambtstermijn van 5 jaar en onderling haar vertegenwoordigers kiezen voor een nationale afvaardiging genaamd Raad van de Natie (Madjlis al Oemmah).

Zij dragen de verantwoordelijkheid om het staatshoofd ter verantwoording te roepen op nationaal niveau en het benoemen van gouverneurs op lokaal niveau. Tevens worden hun beslissingen gevraagd welke bindend zijn, inzake zaken van gemeenschappelijk belang.

Allah (swt) zegt in de Koran

‘En raadpleeg hen in belangrijke zaken en wanneer jij vastbesloten bent, leg dan uw vertrouwen in Allah’ (VBK soerah al-Imran 3, vers 159) 

De regionale afgevaardigden kunnen bij de meerderheid van de stemmen ook de lokaal aangewezen gouverneur afzetten, middels het in werking stellen van een motie van wantrouwen

Tot op een zekere hoogte wel. Al zien wij sinds 9-11 een toenemende onverdraagzaamheid van mensen die de fundamentele waarden bekritiseren. Het Islamitisch politieke systeem moedigt niet alleen het ter verantwoording roepen van de leiders en hun beslissingen; zij verplicht het ons.

Allah (swt) zegt in de Koran

"Laat er onder u een groep zijn die oproept tot chair (het juiste), al m'aroef (het goede) gebiedt en al moenkar (het slechte) verbiedt" (VBK soera al-Imran, 3, vers 104)

Dit betekent dat er altijd groepen moeten zijn binnen de Oemmah die de leiders ter verantwoording roepen. Wij weten allemaal dat de Islamitische geschiedenis een lange historie heeft m.b.t. het ter verantwoording roepen van leiders, debatteren en discussiëren. Islam maakt duidelijk onderscheid tussen debatteren, het bekritiseren van gezaghebbers en vrijelijk beledigen van kernpunten omtrent een religie, in tegenstelling tot de houding van het Westen waaronder Europa ten tijde van de beledigende Deense cartoons en Fitna.

De media binnen de Khilafah is onafhankelijk. Zij hebben over het algemeen geen toestemming nodig om te werken. Iedere burger binnen de Khilafah is vrij om een willekeurige media kanaal te beginnen die binnen het algemene kader van de wet valt. De algemene wet bevat het voorkomen van laster, seksuele verdorvenheid, racisme en zaken aangaande staatsveiligheid. Het is zeer zeker wel toegestaan om het beleid onder de loep te nemen, te ondervragen en ter verantwoording roepen van de uitvoerende regering en andere takken van de overheid.

De Islamitische jurisprudentie heeft gedetailleerde oplossingen en fundamentele beginselen die van de Koran en Soenna worden geëxtraheerd. Zij zijn tijdloos. Zij kunnen worden toegepast op elke nieuw uitdaging of elk probleem. Dit is sterk gegrondvest binnen de Islamitische jurisprudentie onder de categorie van Idjtihad. De meeste democratische staten citeren nog steeds van het Magna Carta in 1215 en Amerika is gebaseerd op de geschreven constitutie in 1776. Als toevoeging zijn de pan nationale verdragen en conventies zoals de Europese Conventie van Mensenrechten of de Geneve Conventie ook beschouwd als tijdloos door hun medestanders.

Na bestudering van de Islamitische geschiedenis, zal men duidelijk zien dat de moslimwereld ten tijde van de Khilafah voorop liep met wetenschap, technologie en progressie.

Nee. Islam evalueert de menselijke handelingen op 5 manieren. Sommige handelingen zijn verplicht (fard), anderen zijn verboden (haraam), terwijl sommigen ongewenst (makroeh) of aangeraden (mandoeb of Soenna) zijn. In al deze vier categorieën is het niet toegestaan om een ander beleid op vast te stellen. Deze zaken kun je als een vastgesteld principe beschouwen binnen de staat.

Echter, er is een 5de categorie die wordt gecategoriseerd als een vrijgelaten handeling (moebah). Het betreft handelingen waarvan de mensen vrij zijn om het uit te voeren, zonder een beperking vanuit de Goddelijke Bronnen. Velerlei bestuurlijke beleidsplannen kunnen vallen onder de moebah handelingen. De mensen hebben het volledig recht om via de verkozen afgevaardigden te kunnen debatteren en het beste koers uit te stippelen voor de staat. Er zijn verschillende momenten geweest in het leven van de Profeet (saw) waarin mensen niet alleen werden gevraagd om advies, maar hun beslissing ook als bindend werd verklaard. Deze kwesties hebben over het algemeen betrekking gehad op het gemeenschappelijk belang, waarbij er geen onderzoek van een specialist werd vereist in sectoren zoals educatie, medici, economie, industrie en landbouw.

De Westerse mix van geld met politiek heeft tot grote problemen geleid. Hierbij valt te denken aan toenemende corruptie, wegzinken van normen en waarden in de maatschappij en instabiliteit in de wereld qua vrede en veiligheid, omdat er constant oorlog wordt gevoerd om grondstoffen over de hele wereld. Het Islamitisch systeem zal het geld wegnemen van de moderne politiek. Het electorale circus dat elk 4 á 5 jaar plaatsvindt (elk 2 jaar bij het Huis van Afgevaardigden in Amerika) in het Westen stimuleert de groei van geld in politiek, waardoor de politici worden gedwongen om grote sommen geld te werven om herverkozen te worden of het maximaliseren van zijn eigen rijkdom, voordat zij worden uitgespuugd.

Het Islamitische systeem – alhoewel niet immuun voor zulke verleidelijke aanbiedingen – streeft er actief naar om zowel de financiën als de belangen van de grote corporaties gescheiden te houden van politiek, d.m.v. het niet uitvoeren van terugkerende verkiezingscircussen. Het Islamitisch politiek model hanteert strikte beperking op de onderlinge relaties met politici en het invloed daarvan. Dit model minimaliseert de kans dat er een groep van politici ontstaat die ofwel zelf corrupt zijn, of dat zij behoren tot een corporatieve groep.

Het Islamitisch economisch systeem is het complete tegenovergestelde van het kapitalistische systeem, waarbij de problemen van het volk boven de corporaties staan. Het vastleggen van corruptie door de Khalifah betekent bovendien dat een contractuele voorwaarde is geschonden, waardoor hij ofwel niet meer mag aantreden of dat hij wordt afgezet van zijn ambt.

Wij kunnen Stemmen om de gewenste leider te kiezen, mits hij regeert met wat Allah (swt) heeft geopenbaard. Staat niet gelijk aan democratie. Stemmen betekent in feite het kiezen van een individu om namens jou te handelen, oftewel jou te vertegenwoordigen. Hij is dan jouw Wakiel (In het Arabisch). Het vertegenwoordigen of wakala bevat een aantal vastgestelde regels binnen de Islamitische jurisprudentie. De sleutelvraag is namelijk: Waar zal die persoon jou in vertegenwoordigen?

Ten tijde van de 2^e  Baj’ah (eed) van al Aqaba heeft de Profeet (saw) tegen de leiders van al Aws en al Khazraj gezegd: “Selecteer 12 vertegenwoordigers van onder jullie voor mij, die als verantwoordelijken zijn voor hun mensen en zichzelf…” (vermeld in de Sierah van Ibn Hisjaam).  Dit betekent dat hij hun heeft gevraagd om de vertegenwoordigers te selecteren en te kiezen.

Een ander voorbeeld was ten tijde van het overlijden van de 2^e  Khalifah -  Amir al Moe’minien ‘Oemar (ra), wanneer er een groep van 6 door hem werden geselecteerd waaruit de nieuwe Khalifah gekozen moest worden, terwijl hij op zijn sterfbed lag. Hij gaf daarna instructie om wie dan ook te vermoorden, die deze zaak betwist na 3 dagen en 2 nachten. Deze instructie is aangenomen door de Sahaba, waardoor er een consensus is onder de Sahaba om een Khalifah te kiezen binnen dit tijdsbestek. Uiteindelijk werd het volk van Madinah geraadpleegd over 2 kandidaten van die groep, waarna Oethman (ra) werd gekozen.

Hizb ut-Tahrir heeft dit proces geadopteerd voor de aankomende Khilafah om een Khalifah te kiezen, d.m.v. Madjlis al Oemmah, oftewel de consultatie van de Oemmah.  Dit orgaan wordt gekozen door het volk middels een verkiezingsproces en stemmen, zodat het volk haar vertegenwoordigers kan kiezen. Deze vertegenwoordigers zullen dan verantwoordelijk zijn om de kandidatenlijst te reduceren tot 6 kandidaten. Zij worden gecontroleerd door de Mahkamat al Madhaalim, oftewel een rechter die vaststelt dat zij aan de criteria van leiderschap voldoen. De Madjlis kiest een Khalifah van de lijst en geeft de baj’ah. Dit is de praktische uitvoering van het principe dat de autoriteit bij de Oemmah ligt. Vandaar dat in het Islamitische systeem, Soevereiniteit voor Allah (swt) is en Zijn Sjari’ah alleen, en autoriteit voor de Oemmah.

De Islam kent geen recht om een overheid ter verantwoording te roepen; het kent dit als een verplichting. Het is een individuele plicht op de Moslims (indien zij dat kunnen); een verplichting om groepen te hebben die de overheid ter verantwoording roept in overeenstemming met Islam; een media die open en eerlijk is hun verantwoording; de gekozen Madjlis al Oemmah heeft een rol in het ter verantwoording roepen; en een rechter met de titel Qadi oel Madhaalim, wiens rol is om te oordelen tussen de overheid, haar functionarissen en het volk. De Qadi oel Mazalim heeft zelf de macht om de Khalifah af te zetten, indien een voorwaarde in het contract wordt geschonden. Een leider kan derhalve worden afgezet (indien nodig),nog voor het gemiddelde 4 jaar termijn van Engeland en Amerika. Hij kan zijn ambt ook voortzetten, mits hij zijn volk regeert volgens Islam.